به بهانه شصت و سه سالگی اش

این یادداشت، پیشکشی است برآمده از احساسی که پیرمرد پرتغالی در ما برانگیخته است. احساسی که غرور پس از شکست را برایمان زنده کرده و حس «ارزشش را داشت» را زنده نگه داشته است.

این دست نوشته نه قرار است ترانه باشد، نه مراسم شب بدرود و نه هیچ چیز دیگر. یک جور ادای دین شخصی است به مردی که جای خوبی دارد در فوتبال ما. یک «تولد مبارک» ساده برای آقای «سی کیو» که قاطی این همه دروغ و هرج و مرج و هیاهو، چند سالی است قرص و محکم کنارمان ایستاده و هوایمان را دارد. فنی اش بماند برای اهالی کار و داخل گودی ها، پیرمرد برای ما قلم به دست های معمولی، چیزهای بهتری هم داشته. چیزهایی شبیه اشک ها و لبخندهای بی شرمانه بعد از سه تا نود دقیقه برابر کره، آرژانتین و عراق. جاهایی که غم هم اگر بوده، دلخور نبوده ایم. وقت هایی که شاید شبیه تمام این سال ها بازی را داده باشیم به حریف اما خلاف همیشه نتوانسته ایم با باخت هایمان کنار بیاییم، عادت کنیم و اصلا بیخیالش بشویم.

یک قرن هم از جمعه، سوم بهمن نود و سه بگذرد، باز هم موقع دیدن گل های سردار و پورعلی و رضا، آخِ دلمان درمی آید و خیلی هم اگر اهل دل باشیم یک چیزی می لغزد گوشه ی چشممان. تا فوتبال توی این مملکت نفس می کشد، یک صفر بلوهوریزنته شیرین ترین غمنامه ی دنیاست و تا همیشه مشت های گره کرده اش در اولسان کره می ماند توی خودآگاهمان. پس وسط هجوم این همه مدعی جهان چندمی، بگذارید ما هم به حال خودمان باشیم و دل خوش کنیم به بودنش کنار زمین. دو زار فوتبال نفهمیم و کور بمانیم و قیل و قال راه بیندازیم که هنوز هم بماند، اما بماند. تلاشی فوق طبیعی به خرج دهیم که آخر سالی نیاید ایران و ساکش را نبندد و نرود روی نیمکت کیو پی آر بنشیند. بی هیچ خجالتی حرف دلمان را بزنیم و بنویسیم که توی این همه بی پولی ماندنش شاید غیر ممکن باشد اما ضروری که هست. شصت و سه سالگی اش را تبریک بگوییم و آرزو کنیم هرجا که هست همین قدر خوب و خوش تیپ و لامصب بماند و تکان نخورد. آرزو کنیم اگر ماند، ما آدم های بهتری باشیم و گوشمان بدهکار حرف هایش باشد و چهار خط حرفه ای گری یاد بگیریم و اگر هم رفت برود جایی که مردم همین قدر دوستش داشته باشند و اسمش را بگذارند «آقای تعصب».

محض اطمینان یک بار دیگر تولدت مبارک پیرمرد لعنتی. بعد از تمام این چهار سال حسابی جا خوش کرده ای توی دل ایرانی ها. خیال این پنج شش قلم قلچماق دادزن را هم نکن، این ها کیسه های خالی شان را خیلی وقت پیش جلوی ما باز کرده اند. کارشان گند زدن به رویاهاست. خودت باش و خودت بمان. همین قدر شیک، همین قدر سربلند و همین قدر بزرگ.