هفده دقيقه و چهارده ثانيه بعد از شروع هر نيمه از ديدارهاى  بارسلونا در نيوكمپ به طور كاملا ناگهانى صداى تشويق شديد هواداران حاضر در استاديوم فارغ از نتيجه بازى و نحوه بازى خوب يا بد بارسلونا طنين انداز مى شود، در حقيقت اين تشويق ها به فوتبال هيچ ربطى نداشته و ريشه اى كاملا سياسى و تاريخى دارند. چون در تاريخ يازدهم سپتامبر سال 1714 ميلادى مقاومت مدافعين قهرمان بارسلونا در برابر محاصره شدن شهر توسط نيروهاى ارتش در جنگ هاى داخلى بر سر كسب پادشاهى در هم شكسته شد تا فيليپ پنجم به عنوان پادشاه پيروز بتواند حكومتى مركزى را در اسپانيا بنيان گذارد. بعد از روى دادن چنين اتفاقى خود مختارى كاتالان ها از سوى پادشاه سلب گرديد و آنها به عنوان ايالتى در شمال شرقى اسپانيا تابع حكومت مركزى شدند تا بزرگترين كابوس تاريخ كاتالان ها رقم خورد. حال هواداران بارسلونا در نيوكمپ با شعار استقلال كاتالان و انجام چنين واكنش هايى براى چند ثانيه اى هم كه شده حتى به صورت سمبليك سعى در فراموشى اين رنج سيصد ساله دارند.

نيوكمپ در نگاه اول استاديوم خانگى بارسلونا، كنسرسيوم بزرگ فوتبال است كه بازيكنان آن از بهترين هاى جهان محسوب مى شوند، اما علاوه بر اين نيوكمپ به مكانى مقدس براى همه كاتالان ها بدل گشته كه افكار و آرزوهايى فراتر از فوتبال دارند. بارسلونا بر خلاف تمامى رقيبان خود همانند شعار پر افتخار خود “mes que un club” بسيار فراتر از يك باشگاه صرف است، چون در قياس با ساير باشگاه هاى حرفه اى فوتبال در سطح جهان، روح هاى بسيار زيادى با اين باشگاه پيوند خورده اند.

باشگاه بارسلونا فراتر از فوتبال در زمينه جذابيت توريستى نيز بسيار موفق عمل كرده است، براى توريست هاى اين شهر بازديد از استاديوم نيوكمپ به اندازه بازديد از Antoni Gaudis Sagrada Familia يا همان كليساى بزرگ و قرون وسطايى واقع در مركز شهر بارسلونا حائز اهميت است. در Ramblas يكى از معروف ترين و جذاب ترين خيابان هاى منتهى به بندر بارسلونا ديگر همانند سابق پرندگان خوش آواز به فروش رسانده و يا صندلى براى استراحت به مسافرين اجاره داده نمى شوند، بلكه پرچم ها، لباس ها، سكه ها و توپ هايى با رنگ پيراهن بارسلونا و آرم اين باشگاه به توريست ها عرضه مى شود. در طول اين خيابان نيز گروه هاى زيادى از مردم با پوشيدن لباس هاى رسمى بارسلونا كه مشغول بحث و صحبت با يكديگر هستند، به چشم مى خورند. با اين وجود اين باشگاه بسيار فراتر از ساير رقباى خود در قلب كاتالان ها قرارگرفته و شايد برخى از بازيكنان اين تيم با مبالغ كلان به رقبا بپيوندند اما بر خلاف ساير تيم ها و يا اسباب بازى هايى ميلياردى نظير منچسترسيتى، پاريس س ژرمن و يا چلسى، روح اين باشگاه بزرگ هرگز قابل فروش نيست.

باشگاه فوتبال بارسلونا به يكى از بزرگترين نشان هاى هويتى كاتلان ها تبديل شده و از آن به عنوان سمبلى قدرتمند براى ايالت كاتالان در نبرد براى كسب استقلال بيشتر از حكومت نامحبوب مركزى ياد مى شود. فرياد براى رها شدن از مادريد در همه نقاط ايالت كاتالان همواره در حال بلندتر شدن است و نقش باشگاه بارسلونا در اين زمينه به موازات در حال پررنگ تر شدن است و به نوعى ورزش و سياست براى رسيدن به چنين هدفى با يكديگر عجين شده اند، اين مسئله تصادفى نيست كه انگيزه هاى جدايى طلبانه كاتالان ها با اوج گيرى و درخشش تيم بارسلونا به صورت هم زمان روى مى دهد و رابطه بين اين دو مقوله روزى از سوى تاريخ نگاران تجزيه و بررسى خواهد شد.

اين وظيفه بزرگ سياسى را باشگاهى نظير بارسلونا به اين دليل مى تواند عهده دار شود چون تاثير اين باشگاه تنها محدود به مرزهاى شهر بارسلونا نمى شود و همه ايالت كاتالان را در بر مى گيرد. براى باشگاه اسپانيول اين شهر بر خلاف باشگاه بارسلونا نمى توان هرگز چنين نقشى متصور شد، چون اسپانيول بر خلاف بارسلونا تنها نماينده ايده و طرز فكر بخش محدودى از شهر بارسلونا مى شود و هرگز نمى تواند بر تمامى ايالت كاتالان تاثير گذار باشد و از سوى كاتالان ها نيز به همين دليل چندان جدى تلقى نمى گردد. شرايط در مادريد پايتخت اسپانيا اما كاملا متفاوت است كه در آن متمولين و سرمايه داران بيشتر از رئال مادريد حمايت مى نمايند، قشرهاى ضعيف تر و كارگران طرفدار اتلتيكو مادريد هستند، آنارشيست ها حاميان رايو والكانو محسوب مى شوند و باقى فوتبال دوستان از علاقه مندان به ختافه به حساب مى آيند.

در اينجا پارادوكس و تناقضى بى بديل در دنياى فوتبال پديد مى آيد، چون باشگاه بارسلونا در جهان فوتبال باشگاهى جدايى طلب، با بازيكنانى جهانى و با هويتى ميهن پرستانه محسوب مى شود كه طرفدارانى در همه قاره ها دارد. اين باشگاه در اين اواخر همچنين در مناسبت هاى خاص پيراهن هايى را به تن مى نمايد كه پرچم ايالت كاتالان به نام Senyera بر روى آن نقش بسته است و بسيارى از هواداران اين باشگاه در سراسر جهان چنين پيراهن هايى را بر تن مى نمايند  در حالى كه از پيام سياسى نقش بسته بر آن غافل هستند.

باشگاه بارسلونا در واقع از سال هاى پيش باشگاهى سياسى كه آرزوها و آمال كاتالان ها را انعكاس مى داده، محسوب مى شده است با اينكه اين باشگاه در اين اواخر به تازگى پرچم كاتالانيسم را بر روى پيراهن خود به معرض نمايش گذاشته است. البته تنها مردم كاتالان در گذشته در زير فشار حكومت مركزى مادريد قرار نداشته اند، بلكه باشگاه بارسلونا نيز با چنين مشكلى در طول تاريخ خود مواجه بوده است. براى نمونه در سال هاى گذشته ژنرال فوق محافظه كار پريمو ده ريورا و همچنين ديكتاتور فاشيست فرانسيسكو فرانكو به طور سيستماتيك براى حمايت از باشگاه وفادار رئال مادريد، بارسلونا را زير فشار قرار داده اند، حتى ژنرال فرانكو در سال 1936 دستور قتل يوزپ سونيول رئيس باشگاه بارسلونا براى ايجاد رعب و وحشت در اين تيم را صادر نمود.

با اين وجود همه اين تدابير از سوى دولت مركزى مادريد براى ضربه زدن به بارسلونا بى تاثير ماندند تا اين باشگاه قهرمانى هاى فراوانى را چه در سطح ملى و چه بين المللى جشن گيرد و جايگاه خود را به عنوان اسطوره اى افسانه اى و سمبلى فراموش نشدنى براى تبعيت ناپذيرى و استقلال كاتالان ها مستحكم تر نمايد. چنين سرنوشتى سبب شده كه حتى اين باشگاه به سمبلى نجات بخش براى روشنفكران و هنرمندانى نظير رافائل آلبرتى شاعر معروف و به نام كاتالانى تبديل گردد كه اشعارى بى نظير در مدح اين باشگاه و تاثير فراوان فراتر از فوتبالى آن سروده است. شعر او در وصف سنگربان اين تيم پلاتكو با عنوان"خرس بلوندى از خون" نيز بسيار معروف بوده و همچنان در نيوكمپ از سوى هواداران خوانده مى شود.

هويت و نقش مهم بارسلونا براى كاتالان ها سبب شده كه اين باشگاه همواره سعى نمايد هسته مركزى تيم خود را از بازيكنانى كه در لاماسيا آكادمى جوانان بارسلونا تربيت شده اند، انتخاب نمايد. براى نمونه در دوران درخشان سرمربى گرى پپ گوارديولا در برخى مواقع حتى هشت يا نه بازيكن اصلى تيم نيز در لاماسيا پرورش يافته بودند، تحت هدايت لوئيز انريكه سرمربى فعلى بارسلونا نيز چنين آمارى به پنج يا شش بازيكن مى رسد. چنين بازيكنانى همواره وفادارى بى نظير به پيراهن باشگاه خود داشته اند و به راحتى آن را ترك نمى كنند، براى نمونه ژاوى در انتهاى فصل اخير بعد از حضور هفده ساله در اين باشگاه، آن را ترك نمود، كارلوس پويول كاپيتان متعصب بارسا نيز از شرايطى مشابه برخوردار بود و ابر ستاره اى نظير ليونل مسى نيز كه شايد بتوان او را بهترين بازيكن تاريخ فوتبال دانست، از چهارده سالگى به اين باشگاه وفادار مانده است.

البته بايد اذعان داشت كه وجود باشگاه بارسلونا بدون حضور رقيبى قدرتمند نظير رئال مادريد هرگز قابل تصور نمى باشد. به همين دليل براى كاتالان ها همواره باخت رئال مادريد حتى مهم تر از پيروزى بارسلونا محسوب مى شود و قهرمانى در فصل اخير رقابت هاى لاليگا با دو امتياز برترى نسبت به رئال مادريد براى جمهورى كاتالان با شيرينى بسيار ويژه اى، همانند پنج قهرمانى بارسلونا در مقابل تك قهرمانى رئال مادريد در هفت سال اخير لاليگا و يا چهار قهرمانى بارسلونا در ليگ قهرمانان اروپا از سال 2006 در مقابل تك قهرمانى رئال مادريد در اين رقابت ها در طول اين سال ها، به همراه بوده است، چون براى كاتالان ها چنين پيروزى ها و موفقيت هايى در برابر رئال مادريد به نوعى انتقام وقايع يازدهم سپتامبر سال 1714 ميلادى مى باشد.