مشکل پرسپولیس مشخص شد: 2-4-4!

در سیستم 2-4-4 فشار زیادی روی دو هافبک میانی تیم می‌آید و اگر این دو بازیکن قابلیت تدافعی بالایی نداشته باشند، تیم به شدت به مشکل برمی‌خورد. کمال کامیابی‌نیا هافبک دفاعی صرف نیست و در توپگیری بازیکن شاخصی به حساب نمی‌آید. حال تصور کنید رضا خالقی‌فر هم کنار او قرار بگیرد که متاسفانه در اهواز بعضا در دادن پاس‌های کوتاه هم اشتباه می‌کرد. با این چیدمان، پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان میانه میدان را از دست می‌دهد و در نهایت با یک اشتباه و یک شوت استثنایی می‌بازد اما اگر این دو گل را کنار بگذاریم، پرسپولیس حداقل در 70 دقیقه ابتدایی بازی را به خط هافبک حریف باخته بود و این چیزی نیست که بتوان کتمانش کرد.
حال تصور کنید پرسپولیس با همین سیستم 2-4-4 به مصاف سپاهان و بعد ذوب‌آهن برود؛ آیا امیدی هست؟
در فوتبال روز دنیا تیمی که میانه میدان را از آن خود کند و توپ را بهتر به گردش دربیاورد، می‌تواند موقعیت بسازد و برنده باشد اما وقتی تیمی تحت تاثیر بازی روان حریف قرار می‌گیرد، امکان اشتباه خط دفاع و دروازه‌بان تیم بالا خواهد رفت و در فاز حمله تنها باید روی ضربات ایستگاهی و موقعیت‌های تصادفی دنبال رسیدن به گل باشد.
از طرفی در سیستم 2-4-4 هافبک‌های کناری باید به مدافعان پشت سرشان کمک کنند اما این اتفاق حداقل در یک جناح پرسپولیس رخ نمی‌دهد، هر چند هادی نوروزی تا حدودی به رامین رضاییان کمک می‌کند و بعضا کار او را در دفاع راحت می‌کند اما در جناح مقابل فرشاد احمدزاده این خصوصیت را ندارد. احمدزاده در دیدار با پدیده روی حسن جعفری مدافع راست حریف فشاری وارد نکرد تا او گل اول تیمش را پایه‌ریزی کند. در صحنه گل دوم هم این بازیکن تکنیکی، محسن یوسفی را راحت گذاشت تا او سر فرصت و راحت توپ را روی دروازه بریزد و بادامکی موفق به گلزنی شود.
این اتفاق در دیدار با استقلال خوزستان هم رخ داد و روح‌ا... سیف‌اللهی هم به خاطر فاصله زیاد خطوط دفاع و هافبک پرسپولیس هم کم‌کاری احمدزاده بارها در فضای بین احمدزاده و حاتمی صاحب توپ شد و از آن جناح پرسپولیس را تحت فشار گذاشت. با این توضیحات و شکل بازی پرسپولیس در دو بازی اخیر می‌توان به این نکته رسید که برانکو با سیستم 2-4-4 خیلی سخت به نتیجه خواهد رسید و تازه وقتی صحبت از رویارویی با مدعیانی مثل سپاهان و ذوب‌آهن و خطوط هافبک قدرشان در میان باشد، شرایط دشوارتر هم خواهد شد.