در شرایطی که در اواخر فصل گذشته شایعات زیادی در خصوص خروج دنی آلوز وجود داشت، او در ترکیب آبی اناری ها باقی ماند.

مدافع برزیلی در آخرین صحبت هایش به گاردین گفت:

همیشه گفته ام که بازی در انگلستان چیزی است که منتظر آن هستم. لیگ برتر بسیار لیگ متفاوتی است. یک کرنر می شود و انگار گل زده باشند. نمی دانم که چه زمانی اما دوست دارم آن جا بازی کنم. دوست دارم که تجربه ای متفاوت از دیدن آن روی کاناپه داشته باشم. راهی که مردم با فوتبال زندگی می کنند، واو! باور نکردنی است. استادیوم های پر و مردمی که در هر لحظه زنده اند. وقتی برای تیمتان تلاش می کنید، در انگلستان این موضوع را درک می کنند. من هوادار فوتبالم؛ همیشه بوده ام. شیوه انگلیسی ها این است که وقتی برنده نمی شوند می گویند، دفعه بعدی به ما تعلق دارد. نه اینکه بگوید، این افتضاح است. راحت است که روی کاناپه خود بنشینید و بگویید این بازیکنان بی مصرفند. باید در زمین باشید و ببینید شما چطور هستید.

انتقال به من سیتی و بازی برای گواردیولا؟ 

ها ها ها! فکر نکنم او مرا بخواهد! 

دفاع کردن در مکتب بارسا: 

بارسا مرا خرید. وقتی بازیکنی را می خرید، ارزش هایش را می شناسید. همینطور عیوبش را. نمی تواند دفاع کند؟ آن ها همیشه این موضوعات را به دقت بررسی می کنند و عیوب را پیدا می کنند. اما اگر کلودیو براوو جایزه زامورا را به دست آورد، بخشی از آن به خاطر من است. بخشی کوچک اما اگر او گل های زیادی دریافت نکرد، به خاطر این است که ما کار خوبی در کنار هم  انجام دادیم. یا به مسی نگاه کنید. او پنج بار توپ طلا را برد و من پنج بار در ترکیب تیم منتخب فصل قرار گرفتم. به او همیشه می گویم، هر بار که من هستم، تو برنده می شوی! ها ها ها. 

روبرو شدن با الکسیس: 

بازیکنان می آیند و می روند. این به معنی بد بودنشان نیست. آن ها هیولا هستند اما در بارسلونا، هیولا بودن کافی نیست. با همه عیب ها و آنقدر که من بدم، هنوز دومین خارجی تاریخ باشگاه از نظر تعداد بازی هستم. تنها لئو فرا تر از من است. فکر می کنم اگر این همه بازی کرده ام پس عیبی نداشته ام. باید کیفیت هایی هم داشته باشم. می دانم که مردم از آن مسائل حرف نمی زنند و درصد زیادی علاقه ای به من ندارند اما ... دست هایش را باز کرد و گفت اما جرئت من انقدر زیاد است!

تلخی:

حقیقت این است که فلسفه ام را تغییر نمی دهم چون به آدم تلخی تبدیل شده ام. اگر به میل خود زندگی نکنید و با حرف دیگران زندگی را پیش ببرید، آن دیگر زندگی شما نیست. از زندگی لذت می برم و چیزی که به آن افتخار می کنم این است که: به کسی آسیب نرسانده ام. می دانم که برخی نسبت به من حالت هجومی می گیرند اما من تلاش نکرده ام که به کسی آسیب بزنم. هرگز این قصد را نداشته ام. کینه ای وجود ندارد. اگر می گویم رسانه ها مزخرف می نویسند، این را به خاطر آسیبی که به فوتبال می زنند می گویم. و بعد آن را توضیح می دهم چون می دانم افراد خوبی هم در این حرفه وجود دارند و جمع بستن کار درستی نیست. مردم را از اینکه فکر کنند من کله خرابم یا اینکه می گویند احترامی برای کسی قائل نیستم باز نمی دارم اما نه. من کارهایی مانند این را انجام می دهم چون می خواهم آدم ها آسیبی که وارد می کنند را ببینند. 

زندگی بعد از فوتبال: 

رستوران یا مد. مربی گری؟ نه نه! اما می خواهم کاری انجام دهم تنها نگرانی من، گذاشتن میراثی برای بچه هاست. نمی دانم چطور اما باید به آن ها یاد بدهم که اگر برای کاری بجنگید، انرژی ادامه دادن را پیدا می کنید. شاید اینطور باشد که برای شما داستان پسرکی را بگویم که یک زندگی را خالی از هر چیزی ترک کرد. هر چیزی. زندگی در شهری کوچک که در عمده نقشه ها نامی از آن نیست و آنگاه در بهترین باشگاه تاریخ فوتبال، کار خود را به پایان رساند.