زیدان باید از اشتباه بنیتز درس بگیرد

رئال مادرید و بارسلونا فردا در لالیگا به مصاف هم می روند. تیم کالینز با نگاهی به بازی رفت و نتیجه فاجعه بار آن برای رئال مادرید از این می گوید گه چرا لوس بلانکوس باید یاد بگیرد خودش را با ال کلاسیکو وفق دهد.

صحنه آشنا بود و همینطور مردی که در بطن آن قرار داشت، اما یک چیزی درست نبود. در ظاهر او بود اما در باطن نه؛ کلمات از دهان او خارج شدند اما کلماتِ او نبودند:

رئال مادرید استایل بازی دارد که بر پایه پیروزی با گلزنی است و این فارغ از حریفی است که رو در روی ما قرار می گیرد. ما روی تیم حریف تمرکز نمی کنیم و سعی می کنیم کارها را آنطور انجام دهیم که ما لازم می بینیم.

این ها حرف های رافا بنتیز بود. برای بنیتز که یک متعصب تاکتیک و طراح نقشه برای رقبای خاص است این حرف باید به مانند کفرگویی  بوده باشد. پیش از دیدار رئال مادرید با بارسلونا در نوامبر سال گذشته در برنابئو، چنین اظهار نظری، چنین ذهنیتی، آنتی تز تمام آنچه او به آن باور داشت بود. اما با این حال او آن را به زبان آورد. چون مجبور بود.

این رئال مادرید بود و آنها این را می خواستند. آنها؟ هواداران. رسانه ها. بازیکنان. رئیس. بعد از چند نمایش خسته کننده آنها می خواستند رهایی از بند و آزادی را ببینند. آنها صحبت از بازی شناور و قول نمایشی محکم می خواستند. آنها، آن ترکیب یازده نفره را می خواستند و اینکه مادرید ‘مادرید’ باشد. بنیتز هیچکدام از اینها را نمی خواست، اما اهمیتی نداشت. در برابر پیشنهادات، تحت فشار، آنها چیزی که می خواستند را به دست آوردند. یا آنچه فکر می کردند می خواستند. کمتر کسی هست که نیاز به یادآوری آنچه بعد اتفاق افتاد داشته باشد.

از زمان آن نابودی در آن عصر ماه نوامبر، رئال مادرید 130 روز و بازی با تمام 18 تیم دیگر حاضر در لیگ را پشت سر گذشته است، و با این حال این سوال پیش می آید که رئالی ها چقدر از آن اتفاق یاد گرفته اند. از نظر سیستماتیک تغییراتی بوده است – برخی ظریف و برخی دیگر نه – اما اساس هویت آنها تغییر نکرده است: فوق العاده اما دارای ضعف، مستعد اما بی انضباط، تهاجمی اما آسیب پذیر، دیگ جوشانی از تناقض ها. از نمایش های قدرتمندانه تا نمایشی هایی که باعث می شود تا کله تان به خارش بیفتد، مادرید بین قطب های مطلق تاب می خورد،  آنها هنوز خودشان هستند، تمام پروژه به نظر وابسته است به استعداد ها و مود تیم و اینکه آیا در آن روز خاص موتور تیم روشن می شود یا نه. نمایش های اخیر تیم تصویر خوبی ارائه می دهند:

لوانته؟ افتضاح.

سلتاویگو؟ عالی.

لاس پالماس؟ افتضاح.

سویا؟ عالی.

بعد از این آخری، زیدان گفت:"اگر اینطور بازی کنیم می توانیم چیز های بزرگی کسب کنیم." و تا حدی، این خوشبینی قابل درک است: در برابر آندلوسی ها، مادرید در خط حمله بارور بود، بازگشت بنزما اثرگذار، انرژی شان واگیردار بود و حسی از ارتباط بین خط میانی و خط حمله وجود داشت که کمتر دیده شده است. با این حال و با وجود آن، مادرید سوار بر شانسِ خود پیروز شد: سویا یک پنالتی را از دست داد، یک گل آنها به اشتباه آفساید اعلام شد و با چنان نیروی سهمگینی حمله ور می شدند که کیلور ناواسِ دروازه بان را تبدیل به بهترین بازیکن تیم میزبان کردند.

پس باز هم، یک نیم فصل از تحقیر در ال کلاسیکو گذشته است و شکست و موفقیت رئال مادرید با همان شرایط همیشگی رقم می خورد: با ریسک بالا، قمار ها، با کمتر فکری درباره عواقب و سازماندهی اندک و یا ایده ای روشن برای متوقف کردن حریف.  اگر رئالی ها با همین شیوه ادامه بدهند، عذاب بیشتری در ال کلاسیکو در انتظار آنها خواهد بود. پس روز شنبه، رئال مادرید نیاز دارد تا چیز جدیدی رو کند، چیزی بیشتر. اگرچه این بازی در رقابت برای قهرمانی تاثیر خاصی ندارد، می تواند برای ایحاد  باور در تیم برای شکار یازدهمین قهرمانی اروپا کلیدی باشد.

برای اینکار، مادرید باید نشان بدهد که می تواند یاد بگیرد، خودش را وفق بدهد و سازش کند. وظیفه آنها حالا این است که غرورشان را کنار بگذارند و ذهنیت 'ما رئال مادرید هستیم و فقط باید خودمان باشیم' که بنتیز با بیخیالی اظهار کرد را فراموش کنند و راه حل هایی خاص برای برای چالش های خاص طرح ریزی کنند. در مورد بارسلونا، نمونه هایی هست که ارزش یاداشت برداری دارند:  مالاگا، کاتالان ها را مجبور کردند تا راهشان را از دل پِرِسی سخت و همه جانبه باز کنند؛ لاس پالماس کوچک با عملکردی مشابه بارسا را به دردسر انداخت؛ لاکرونیای وصله پینه شده سیستم هوشمندانه 2-1-3-4 را به کارگرفت تا پاساژ میانی زمین را به کنترل خود در بیاورد.

برای رئال مادرید مسئله کپی کردن یک متد خاص نیست بلکه انتخاب آن عناصری که جواب داده اند و به کار گرفتن و ترکیب آنها با نقاط قوت فعلی برای برتری بر بارساست. محدود کردن مسی در میان جمعی از مدافعین. مسدود کردن حفره ها برای اینیستا. آزار دادن بوسکتس. تحت فشار قرار دادن خط دفاعی که جلو بازی می کند. شکل دادن نقشه ای شفاف، ساختارمند و هدف دار. آس بعد از بازی قبلی نوشت:"بارسلونای با برنامه، روی مادریدی که برنامه ای نداشت یورتمه رفت."

شنبه می فهمیم آیا رئالی ها چیزی از آن یاد گرفته اند یا نه.