جاناتان ویلسون
دو سالِ مهم دربارهیِ شانسِ قهرمانیِ آرسنال است. یکی اینکه آیا آرسنال در خطِ دفاعی و پستِ هافبکِ دفاعی به اندازهیِ کافی بازیکنِ قابلِ اطمینان دارد؟ و دیگری اینکه آیا اولیویه ژیرو برایِ تیمی که قصدِ قهرمانی در لیگِ برتر دارد به اندازهیِ کافی خوب است؟
مدیرِ باشگاه، لرد هریس، در مصاحبهای با دیلی میل گفته آرسن ونگر لیستِ بازیکنانِ موردِ نیازش را داده که در بینِ آنها یک مهاجمِ مرکزی دیده میشود. این نشان میدهد که خودِ ونگر هم به ژیرو اعتقادِ کامل ندارد؛ با اینکه او فصلِ پیش در 21 بازی 14 گل زد و 3 پاسِ گل داد. ژیرو فصلِ پیش در جدالهایِ هوایی هم بینِ مهاجمینِ لیگِ برتر چهارمین آمارِ برتر را داشت (3.7 پیروزی در هر بازی).
ژیرو در بازیهایِ بزرگ هم گل میزند. او فصلِ پیش به سیتی در کامیونیتی شیلد و لیگ، به یونایتد و به لیورپول رفت و برگشت در لیگ گل زد. ژیرو کنترل توپِ خوبی دارد و در پاسهایِ تک ضربِ آرسنالیها خیلی خوب شرکت میکند و اگر روزِ خوبش باشد، بدل به تمامکنندهای درجه یک میشود. اما روزهایی هم هست، به خصوص در بازیهایِ حساس که او موقعیتهایِ سادهیِ عجیبی از دست میدهد. نمونهیِ بارزش فصلِ پیش مقابلِ موناکو بود که 6 فرصتِ گل (3تایش موقعیتِ صد در صد) را از دست داد و ونگر را مجبور کرد تا بعد از 60 دقیقه تعویضش کند. این بازی تاثیرِ خیلی بدی رویِ اعتماد به نفسِ ژیرو گذاشت. این طبیعی است، اما مهاجمینِ درجه یک آنهایی هستند که خیلی زود یک روزِ بد را از ذهنشان خارج میکنند.
نکتهیِ دیگر دربارهیِ ژیرو درصدِ پایینِ پاسهایِ سالمش است. درسته که مهاجمین همیشه به خاطرِ دادنِ پاسهایِ ریسکی درصدی پایینتر از بقیه دارند، اما 67 درصد هم دیگر خیلی پایین است. فصلِ پیش تنها 29 بازیکن (جدا از دروازهبانها) در کلِ لیگِ برتر آماری پایینتر از ژیرو داشتند. ژیرو تا به حال در هیچ فصلی از فوتبالش میانگینِ بالایِ 70 درصد پاسِ سالم نداشته است. این نکتهای نگران کننده است.
هیچکدام از این نکات دلیلی بر بد بودنِ ژیرو نمیشود. اما با توجه به فرمِ نامتعادلِ او، حتی با وجود تئو والکات، اگر آرسنال واقعا قرار است برایِ قهرمانی بجنگد، نیاز به یک مهاجمِ دیگر هم دارد.