یادداشت: یوونتوس و بازگشتی به سالِ 85

مکس آلگری در آستانه‌یِ بازیِ سوپرکاپِ ایتالیا، باید به سوالاتِ زیادی پاسخ بدهد؛ سوالاتی که آینده‌ای نامشخص برایِ یوونتوس ساخته‌اند.

جیمز هورنکاسل

برعکسِ آنچه برخی انتظار داشتند، شرایطِ یوونتوسِ امسال چندانِ شبیهِ سالِ 2001، وقتی زیدان را به عنوانِ گرانترین بازیکنِ جهان به رئال مادرید فروختند، نیست. اگر یوونتوس پوگبا را هم از دست می‌داد شاید این شباهت بیشتر می‌شد، اما اگر بخواهیم دنبالِ شرایطی مشابه در تاریخِ باشگاه بگردیم، باید برگردیم به سالِ 1985. در این سال بود که پائولو روسی، مارکو تاردلی و زیبی بونیک بعد از تجربه‌یِ فینالِ اروپا، یوونتوس را ترک کردند، مثلِ پیرلو، ویدال و توز. البته در شرایطی متفاوت.

هودارانِ یوونتوس امیدوارند، خریدهایِ جدیدِ بپه ماروتا و فابیو پاراتیچی به اندازه‌یِ خریدهایِ جامپیرو بونیپرتی، رئیسِ وقتِ باشگاه در 1985، برایِ تیم مفید باشند. درسته که آلدو سرنا، مایکل لادروپ و ماسیمو مائوری، جایگاهِ اسطوره‌ایِ تاردلی و روسی و بونیک را پر نکردند، اما به جووانی تراپاتونی کمک کردند تا از قهرمانیِ اسکودتو دفاع کند. «بازیکنان می‌آیند و می‌روند. این تیم‌ها هستند که باقی می‌‍ماند.» مارکو تاردلی چنین توصیفی از شرایطِ یوونتوس داشت.

یوونتوس هنوز با بازیکنانی مثلِ بوفون، کیلنی و بونوچی هویتش را حفظ کرده است. برایِ همین بود که آندره‌آ آنیلی به جایِ اینکه کنارِ خریدهایِ جدید بنشیند و عکس بگیرد، در کنفرانس مطبوعاتی‌اش از تمدیدِ قراردادِ بونوچی و مارکیزیو حرف زد، بازیکنی که از 6 سالگی در یوونتوس بوده و حالا پسرش هم واردِ آکادمیِ تیم شده است. حالا وظیفه‌یِ بازیکنان است که هویتِ تیم را به تازه‌واردانِ تزریق کنند.

در پنج سالِ گذشته فرهنگی تحتِ مدیریتِ آنیلی-ماروتا به وجود آمده و آن استادیومِ یوونتوس است که عملا نقشِ بازیکنِ دوازدهم را برایِ تیم بازی می‌کند. این عاملی است که به هیچ وجه نباید نادیده‌اش گرفت. با این وجود ابرهایِ تردید آسمانِ یوونتوس را تیره کرده‌اند. در چهار فصلِ اخیر شاید هرگز درباره‌یِ شانسِ قهرمانیِ بیانکونری در سریِ آ اینقدر شک و تردید وجود نداشت: «جوِ بدی بر تیم حاکم شده» آلگری بعد از شکست مقابلِ لخیا گفت. «همه می‌گویند ما شانسِ اولیم. اما اینطور نیست. ما باید برایِ رسیدن به این شانس دست به کار شویم.» آلگری در این بازی، به خصوص از آلوارو موراتا ناراضی بود: «من موراتا را بعد از 27 دقیقه تعویض کردم. روز، روزِ او نبود. این قضیه گاهی پیش می‌آید. اما اینکه وسطِ زمین بایستی و کاری نکنی، درست نیست.»

پیامِ آلگری در واقع به تمامِ بازیکنانش بود که اگر به آمادگیِ سابق نرسند، قادر نخواهند بود پنجمین اسکودتویِ پیاپی (برایِ اولین بار از 1930 بدین سو) را فتح کنند: «کاری که فصل پیشِ کردیم حالا دیگر هیچ اهمیتی ندارد. رقبا قوی‌تر شده‌اند، پس ما هم باید قوی‌تر باشیم.» اما با اینکه یوونتوس اکثرِ خریدهایش را در همان اوایلِ پنجره‌یِ نقل و انتقالات انجام داد، پیش‌فصلِ خوبی را پشتِ سر نگذاشت. بازیکنانِ یوونتوس بعد از سپری کردنِ فصلی سخت و طولانی، دیرتر از تقریبا تمامِ رقبا به تمرینات بازگشتند و تنها 5 روز بعد از شروعِ کار در سوئیس مقابلِ دورتموند قرار گرفتند. در این مقطع دورتموند 26 روز بود که پیش‌فصلش را آغاز کرده بود و هفت بازیِ دوستانه را پشتِ سر گذاشته بود.

یوونتوس جدا از اینکه بازی را 2-0 به دورتموند باخت، به لطفِ نمایشِ عالیِ بوفون نتیجه از این سنگین‌تر نشد، با مصدومیتِ آندره‌آ بارتزالی هم مواجه شد، که به احتمالِ خیلی زیاد بازیِ سوپر کاپِ روزِ شنبه را هم از دست می‌دهد. اما این پایانِ کار نبود. کیلینی و خدیرا (2 ماه بیرون) و موراتا (یک ماه بیرون) هم در ادامه‌یِ بازی‌هایِ دوستانه مصدوم شدند.

سرمقاله‌یِ گاتزتا دلو اسپورت به همین دلیل پیش‌فصلِ یوونتوس را به پیستِ سوارکاریِ با مانع تشبیه کرد، جایی که یوونتوسی‌ها یکی پس از دیگری از اسب‌شان سقوط می‌کنند. حالا آلگری باید به سوالاتِ زیادی پاسخ دهد. آیا مقابلِ لاتزیو دانیله روگانیِ 21 ساله کنارِ بونوچی بازی خواهد کرد، یا مارتینِ کاسرسِ باتجربه؟ آیا یوونتوس به سه دفاع باز خواهد گشت (سیستمی که روگانی تا به حال در دیدارهایِ رسمی بازی نکرده)؟ در خطِ میانی آیا استفانو استورارویِ جوان بازی خواهد کرد یا سیمونه پادوئینِ قابلِ اطمینان؟ اگر آلگری سیستمِ 2-1-3-4 خودش را حفظ کند، احتمالا باز هم پوگبا شماره‌یِ 10 خواهد بود و مانزوکیچ و دیبالا دو مهاجمِ تیم. این دو تا به حال تنها یک ساعت کنارِ هم بازی کرده‌اند.

ادامه‌یِ فعالیتِ یوونتوس در پنجره‌یِ نقل و انتقالات بستگی به نتایجی که در یک ماهِ آینده می‌گیرند دارد. ماروتا قصد دارد گیرمه سکویرا، مدافعِ چپِ اتلتیکو مادرید را برایِ رقابت با پاتریس اورا به تیم اضافه کند. در این شرایط وقتی آساموا دوباره آماده شد می‌تواند به خطِ میانی بازگردد. خریدِ جانشینی برایِ خدیرایِ مصدون هم در برنامه است، حرف از الکسل ویتسل به میان می‌آید. اما توجهِ اصلی همچنان متوجه شماره‌یِ دهی است که آلگری آرزویش را دارد. یوونتوس برایِ خریدِ جولین درکسلر از شالکه، بابتِ مصدومیت‌هایِ زیادش، به مشکل و عدمِ توافق خورده است. گزینه‌هایِ دیگر ایسکو و گوتزه هستند که برایشان باید صبر کنند و ببینند این بازیکنان چه آینده‌ای در تفکراتِ بنتیز و گواردیولا خواهند داشت. راهِ دیگری هم هست: انتقالِ قرضیِ خوان کوادرادو از چلسی. این انتقالِ گزینه‌یِ سیستمِ 3-3-4 را هم به آلگری می‌دهد.

همین داستانِ شماره‌یِ 10 است که تفاوتِ اصلیِ یوونتوسِ امسال، با یوونتوسِ 1985 است. یوونتوس 30 سالِ پیش دنبالِ یک شماره‌یِ 10 نمی‌گشت، چون میشل پلاتینی را داشت. پلاتینی 3 سال پشتِ سرِ هم توپِ طلایِ اروپا را گرفته بود و فصلِ آخرش را در تورین سپری می‌کرد. اتفاقی که ممکن است درباره‌یِ پل پوگبا هم صدق کند.

کیلینی از پوگبا خواسته گل‌هایی که ویدال برایِ تیم می‌زد را از این به بعد او بزند. اگر آلگری شماره‌یِ 10 موردِ نظرش را پیدا نکند، احتمالا این پست برایِ فصلِ آینده به پوگبا خواهد رسید، بازیکنی که گفته بیشترین تاثیر را از پیرلو و ویدال گرفته است. حالا نوبتِ آن رسیده تا پوگبا از تمامِ آموخته‌هایش استفاده کند و بهترین فصلِ فوتبالیِ خودش، قبل از یورو 2016 را تجربه کند. چه شروعی بهتر از سوپر کاپ؟