تام ورنر، رئیس لیورپول در مصاحبه ای با لیورپول اکو گفته که راجرز باید در پایان رقابت های این فصل بین تیم های اول تا چهارم باشد و در غیر این صورت باید به دنبال تیمی جدید باشد. ورنر اما در این باره گفته:«ما نگاهی طولانی مدت به این گونه مسائل داریم. ما به برندن ایمان داریم، مخصوصا از زمانی که در فصل 14-2013 او بهترین مربی سال شد. برنامه ریزی ما روی ثبات است و می خواهیم هم در درون زمین و هم بیرون آن روی این مسئله تمرکز داشته باشیم. ما معتقدیم که برندن انتخاب درستی برای مربی گری تیم است و او را انتخاب کردیم تا پیشرفت کنیم». از نظر او همچنین فصل گذشته یک ناکامی بود:«ما باید پیشرفت ببینیم. البته نکات روشنی هم وجود داشت. دوره هایی در فصل بود که ما واقعا امیدوار کننده بازی می کردیم. اما پایان فصل ناامید کننده بود». 

منچستریونایتد شماره جدید بازیکنان تیمش برای رقابت های این فصل لیگ برتر را منتشر کرد. نکته این شماره ها اما این است که شماره 9 به کسی نرسیده است. همان طور که قبلا هم لوئیز فان گال مدعی شده بود، این تیم یک بازیکن دیگر خواهد خرید. فان گال از این خرید به عنوان یک سورپرایز یاد کرده بود. اما از آنجایی که شماره 9 معمولا در تیم ها به مهاجم داده می شود، می توان حدس زد که یونایتد یک مهاجم خواهد خرید. از طرفی زلاتان ایبراهیموویچ یکی از بازیکنانی بود که اعلام کرده بود شاید دیگر در پاری سن ژرمن نماند و او هم گفته بود که تیم آینده اش یک سورپرایز است. با توجه به شماره موجود در یونایتد اما می توان حدس زد که خرید بعدی این تیم یا زلاتان یا یک مهاجم دیگر است. اما این که کدام مهاجم قرار است به این تیم بیاید بخش جذاب سورپرایز  فان گال است.

یونایتد در اولین بازی اش در رقابت های لیگ برتر با گل به خودی بازیکن تاتنهام مقابل این تیم به برتری رسید.

آرشِ حقیقی

آماری که بیشترِ منتقدینِ ون گال به آن اشاره می‌کنند، آمارِ گلِ زده‌یِ تیمِ او در قیاس با فصلِ آخرِ سر الکس فرگوسن و حتی تک فصلِ دیوید مویز است. یونایتدِ 2012-2013 متوسطِ 2.26 گل در هر بازی زده بود، یونایتدِ 2013-2014، 1.68 و یونایتدِ 2014-2015، تنها 1.63.

اما تیمِ ون گال در آماری دیگر بالاتر از تیم‌هایِ سر الکس و مویز قرار می‎‌گیرد. یونایتد فصلِ پیش متوسطِ 543 پاس در هر بازی داشت. این عدد برایِ دو فصلِ قبل به ترتیب 486 و 508 بود. در آماری دیگر بازیکنانِ یونایتد فصلِ پیش متوسطِ 9.84 دریبلِ موفق در هر بازی داشتند. در حالیکه این آمار در دو فصلِ قبل 8.87 و 6.45 بودند.

معنیِ تاکتیکیِ این آمار یعنی بنایِ فلسفه‌یِ لویی ون گال بر اساسِ کنترلِ کاملِ توپ. یونایتدِ دورانِ پیشا-ون گال در بعدِ هجومی بیشتر ریسک می‌کرد، بیشتر موقعیتِ گل ایجاد می‌کرد و در نتیجه بیشتر توپ را از دست می‌داد. فلسفه‌یِ ون گال بیشتر بر ریسک نکردن در از دست دادنِ توپ استوار است، فلسفه‌ای که البته در بعدِ دفاعی خودش ریسکِ بالایی به حساب می‌آید. منچستر یونایتد فصل پیش بینِ تمامِ تیم‌هایِ لیگِ برتر از نظرِ اشتباهاتِ دفاعیِ منجر به موقعیتِ گل، بعد از اورتون، لیورپول و نیوکاسل رده‌یِ چهارم را به خودش اختصاص داده بود و اگر حضورِ داوید دخئا نبود، شانسش برایِ رسیدن به جمعِ چهار تیمِ اول جدول به مراتب کمتر می‌شد. فصلِ پیش مدافعینِ یونایتد 29 بار حریف را در موقعیتِ گل قرار دادند، اما در این 29 موقعیت تنها 3 بار دروازه‌یِ دخئا باز شد. در مقابل، نیوکاسل و لیورپول هر کدام 30 موقعیتِ گل به حریف دادند که به ترتیب 12 و 10 تا از آن‌ها تبدیل به گل شد. مشکلِ اصلیِ یونایتد در فصلی که گذشت عادت نکردنِ بازیکنان، و بیشتر مدافعین، به این شیوه‌یِ حفظِ توپ، به هر شکلِ ممکن و در هر منطقه‌ای از زمین بود. حلِ این مشکل می‌تواند هارمونی و هماهنگیِ لازم برایِ اجرایِ ایده‌هایِ ون گال در زمین را حاصل کند.

خطِ میانی و خریدهایِ تابستانی

با وجودِ درخششِ داوید دخئا، فصلِ پیش مایکل کریک کلیدی‌ترین مهره‌یِ یونایتد بود. تیمِ ون گال از بازی‌هایی که کریک در آن‌ها حداقل یک ساعت در زمین بود، متوسطِ 2.44 امتیاز گرفت. اگر این متوسط در کلِ فصل حفظ می‌شد، یونایتد با 93 امتیاز، یعنی 5 امتیاز بیشتر از چلسی قهرمانِ لیگ می‌شد. اما در عمل یونایتد تنها 70 امتیاز کسب کرد و چهارم شد. پس منطقی‌ترین کار خریدِ هافبک‌هایی از جنسِ کریک، برایِ کمکِ به او وپوششی این پست بود. گرچه اشنایدرلین و شواین‌اشتایگر (نسخه‌یِ 31 ساله‌اش) تفاوت‌هایی سبکی با کریک دارند، اما هر دو قادر به بازی کردن جلویِ بک‌فور، بازی‌خوانیِ حملات حریف و طراحیِ حملات و تنظیم ریتمِ تیم هستند. داشتن سه بازیکنِ درجه یک در این پست، با توجه به اینکه کریک هم 34 ساله است، برایِ به چالش کشیدنِ اعضایِ دیگر بیگ فور، کاملا ضروری بود.

3-3-4 یا 1-3-2-4 ؟

چیزی که در پیش‌فصل از یونایتدِ ون گال دیدیم این بود: رونی مهاجمِ مرکزی، ممفیس پشتِ سرش و نزدیک به او، اشلی یانگ و خوان ماتا دو هافبکِ کناری، اشنایدرلین و کریک دو هافبکِ میانی و دارمیان، بلیند، جونز و شاو مدافعین. این ترکیب بسته به جابجایی و نوعِ بازیِ ممفیس، که قرار است نقشی کلیدی در این فصل داشته باشد، می‌تواند از 1-3-2-4 به 2-4-4 در طولِ بازی تغییر شکل دهد. اما نکته‌یِ مهم در هر دو حالتش استفاده از دو هافبکِ دفاعی است. اگر قرار باشد دیلی بلیند همچنان پستِ خودش به عنوانِ مدافعِ میانی را حفظ کند، چیزی که با توجه به علاقه‌یِ ون گال به پستِ شماره‌یِ 4 (بازیسازِ عقبِ زمین) بسیار محتمل است، بازی کردنِ همزمانِ دو هافبکِ دفاعی، برایِ حمایت از او منطقی به نظر می‌رسد.

اما خودِ ون گال اعلام کرده که سیستمِ پایه‎‌اش برایِ این فصل 3-3-4 است. اگر چنین باشد، کریک یا اشنایدرلین در راسِ عقبِ مثلثِ خطِ میانی قرار می‌گیرند و آندر هررا و شواین‌اشتایگر دو شاتلرِ راست و چپ می‌شوند. تحرک و قدرتِ هجومیِ یونایتد در این ترکیب، با فرضِ اینکه ممفیس و یانگ دو وینگر باشند، بالاتر می‌رود.

به هر حال لویی ون گال با توجه به خریدهایِ خوبِ تابستانی‌اش، گزینه‌هایِ زیادی در خطِ میانی دارد. اگرچه نداشتنِ یک مدافعِ میانیِ باتجربه و درجه یک و نداشتنِ پوششی مناسب برایِ وین رونی در خطِ حمله (تا اینجایِ تابستانِ ترنسفرها) و همچنین امکانِ فروشِ داوید دخئا به رئالِ مادرید، همچنان تعادل را از یونایتد می‌گیرد، اما مهره‌هایی مثلِ پدی مک نیر، جسی لینگارد، آندرئاس پریرا، عدنان یانوزای و جیمز ویلسون، همه آماده‌یِ بازی کردنِ نقشی جدی برایِ تیم‌شان هستند. و لویی ون گال استاد و عاشقِ ستاره‌سازی است. ‌

پیت شارلند

مورینیو همانطور که قول داده بود در دومین فصلِ حضورِ دوباره‌اش رویِ نیمکتِ چلسی، لیگ برتر را برد. چلسی در این فصل بی رقیب بود و تنها 3 بار شکست خورد، که یکی از این شکست‌ها زمانی رخ داد که قهرمانی‌اش قطعی شده بود. برایِ همین در فصلِ جدید هم چلسی مدعیِ اولِ قهرمانی است و تیم‌هایِ دیگر برایِ رسیدن به آبی‌هایِ لندن باید تلاش کنند.

برایِ تعریفِ چلسیِ 2014-2015 کافیست سه آمار را بررسی کنیم. اولی ادن ازار است که بهترین بازیکنِ چلسی و لیگ برتر بود و 180 دریبلِ موفق داشت؛ بیشتر از هر بازیکنِ دیگری در 5 لیگِ اولِ اروپا. اما آن سویِ زمین، وقتی ازار یک تنه دفاعِ حریف را به هم می‌ریخت، مدافعینِ چلسی به رهبریِ جان تری، بهترین خطِ دفاعیِ لیگ را تشکیل داده بودند. چلسی فصلِ پیش تنها 32 گل خورد، و جان تری که در دورانِ کوتاه حضورِ بنیتز در استمفورد بریج نیمکت‌نشین شده بود، تمامِ دقایقِ لیگ (3420) را بازی کرد. فقط سه بازیکنِ دیگر در فصلِ 2014-2015 چنین آمارِ خیره کننده‌ای داشتند. در ضمن جان تری بعد از گری پالیستر (1992-1993) دومین بازیکنی در تاریخِ لیگِ برتر شد که تمامِ دقایقِ فصل را برایِ تیمِ قهرمان بازی کرد.

یکی از پیشرفت‌هایِ مهمِ چلسی در فصلِ گذشته شرکتِ ادن ازار در بعدِ دفاعی و کمک کردنش به سزار آزپیلیکوئتا بود. مورینیو دو فصل پیش بعد از بازیِ رفت مقابلِ پاریس سن ژرمن از ستاره‌یِ بلژیکی‌اش در مصاحبه‌یِ مطبوعاتی انتقادِ شدیدی کرد. اما این انتقاد تاثیرِ مثبتی بر بازیِ ازار گذاشت و از او بازیکنی کامل‌تر ساخت.

مهره‌یِ کلیدیِ دیگر مورینیو، سسک فابرگاس است. هافبکِ سابقِ بارسلونا و آرسنال فصلِ پیش در مجموع 18 پاسِ گل داد که آماری بسیار خوب است. اگر فابرگاس این فصل هم آماده باشد، و اگر افتِ همیشگی‌اش در ژانویه را نداشته باشد، می‌تواند عاملی مهم در دفاعِ چلسی از عنوانِ قهرمانیِ لیگِ برتر باشد.

اما مشکلِ بزرگِ چلسی، در عمقِ اسکوادش است. درسته که مورینیو بهترین ترکیبِ اصلی بینِ کلِ تیم‌هایِ لیگ برتر را دارد، اما اگر ازار یا فابرگاس دچارِ مصدومیتِ شدید شودند، آیا رامیرز و موزز می‌توانند جایشان را پر کنند؟ پاسخ منفی است. چلسی در خطِ حمله هم پوششِ لازم برایِ دیگو کاستا را ندارد. مصدومیتِ مضمنِ همسترینگِ کاستا، دیگر خطرِ جدی برایِ چلسیِ مورینیو است، جایی که فالکائو و رمی نشان داده‌اند، نمی‌توانند گزینه‌ای مطمئن باشند. در ضمن آمادگیِ جان تری هم نکته‌ایست که باید بهش توجه کرد. آیا تریِ 34 ساله بعد از گذراندنِ چنین فصلِ سنگینی می‌تواند، یک فصل دیگر را هم بدونِ مصدومیت و آماده بازی کند؟

از آغازِ دورانِ رومن آبراموویچ در چلسی تری تنها بازیکنِ آکادمیِ چلسی بوده که خودش را به تیمِ اول تحمیل کرده است. اما در حالِ حاضر چلسی یک بازیکنِ آکادمی بسیار مستعد دارد که اگر تحتِ نظرِ مورینیو رشد کند، می‌تواند از ستاره‌هایِ آینده‌یِ فوتبالِ انگلیس شود. روبن لوفتس-چیک، اسمِ این بازیکن است، هافبکی بسیار تنومند و قدرتمند.

از منظرِ تاکتیکی هم به نظر نمی‌رسد چلسی تغییرِ خاصی کند. مورینیو فصلِ پیش از سیستمِ پایه‌یِ 1-3-2-4 استفاده کرد و در مقاطعی به 3-3-4 روی آورد. اگر اسکار مثلِ فصلِ پیش در پستِ شماره‌یِ 10 بازی کند، می‌تواند با عقب‌تر آمدن تیمش را از 1-3-2-4 به 3-3-4 ببرد. اما در بازیِ کامیونیتی شیلد دیدیم که ویلیان در این پست بازی کرد و نمایشِ نسبتا خوبی هم داشت. به هرحال به احتمالِ زیاد، مثلِ فصلِ پیش اسکار و ازار و ویلیان سه مهره‌یِ پشتِ دیگو کاستا خواهند بود و ماتیچ و فابرگاس هم هافبک‌هایِ میانی.

در سیستم 2-4-4 فشار زیادی روی دو هافبک میانی تیم می‌آید و اگر این دو بازیکن قابلیت تدافعی بالایی نداشته باشند، تیم به شدت به مشکل برمی‌خورد. کمال کامیابی‌نیا هافبک دفاعی صرف نیست و در توپگیری بازیکن شاخصی به حساب نمی‌آید. حال تصور کنید رضا خالقی‌فر هم کنار او قرار بگیرد که متاسفانه در اهواز بعضا در دادن پاس‌های کوتاه هم اشتباه می‌کرد. با این چیدمان، پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان میانه میدان را از دست می‌دهد و در نهایت با یک اشتباه و یک شوت استثنایی می‌بازد اما اگر این دو گل را کنار بگذاریم، پرسپولیس حداقل در 70 دقیقه ابتدایی بازی را به خط هافبک حریف باخته بود و این چیزی نیست که بتوان کتمانش کرد.
حال تصور کنید پرسپولیس با همین سیستم 2-4-4 به مصاف سپاهان و بعد ذوب‌آهن برود؛ آیا امیدی هست؟
در فوتبال روز دنیا تیمی که میانه میدان را از آن خود کند و توپ را بهتر به گردش دربیاورد، می‌تواند موقعیت بسازد و برنده باشد اما وقتی تیمی تحت تاثیر بازی روان حریف قرار می‌گیرد، امکان اشتباه خط دفاع و دروازه‌بان تیم بالا خواهد رفت و در فاز حمله تنها باید روی ضربات ایستگاهی و موقعیت‌های تصادفی دنبال رسیدن به گل باشد.
از طرفی در سیستم 2-4-4 هافبک‌های کناری باید به مدافعان پشت سرشان کمک کنند اما این اتفاق حداقل در یک جناح پرسپولیس رخ نمی‌دهد، هر چند هادی نوروزی تا حدودی به رامین رضاییان کمک می‌کند و بعضا کار او را در دفاع راحت می‌کند اما در جناح مقابل فرشاد احمدزاده این خصوصیت را ندارد. احمدزاده در دیدار با پدیده روی حسن جعفری مدافع راست حریف فشاری وارد نکرد تا او گل اول تیمش را پایه‌ریزی کند. در صحنه گل دوم هم این بازیکن تکنیکی، محسن یوسفی را راحت گذاشت تا او سر فرصت و راحت توپ را روی دروازه بریزد و بادامکی موفق به گلزنی شود.
این اتفاق در دیدار با استقلال خوزستان هم رخ داد و روح‌ا... سیف‌اللهی هم به خاطر فاصله زیاد خطوط دفاع و هافبک پرسپولیس هم کم‌کاری احمدزاده بارها در فضای بین احمدزاده و حاتمی صاحب توپ شد و از آن جناح پرسپولیس را تحت فشار گذاشت. با این توضیحات و شکل بازی پرسپولیس در دو بازی اخیر می‌توان به این نکته رسید که برانکو با سیستم 2-4-4 خیلی سخت به نتیجه خواهد رسید و تازه وقتی صحبت از رویارویی با مدعیانی مثل سپاهان و ذوب‌آهن و خطوط هافبک قدرشان در میان باشد، شرایط دشوارتر هم خواهد شد.